Meer Nokia

Werken in een groot bedrijf was een interessante ervaring. Desalniettemin bracht het ook zo zijn eigenaardigheden met zich mee.

Om te beginnen kun je natuurlijk wat verwachten van werken bij een bedrijf als Nokia Networks. De naam zegt het al: Nokia ~ telefoons, netwerken ~ netwerken. De telefoons waren er zeker, en aangezien de meeste mensen te lui waren om hun bedrijfstelefoon aan te passen, hoorde je de hele dag door het Nokia melodietje overal, vrijwel constant.. Gezien de netwerken: ironisch genoeg was door de overbezetting van het gebouw het lokale netwerk onbetrouwbaar en prut..

Op een meer algemeen niveau biedt een groot bedrijf ook zo zijn voordelen en nadelen. Een groot voordeel is dat je veel mogelijkheden hebt. Zo had ik toegang tot een enorme keuze aan leermodules en interne cursussen om met wat nieuwe dingen in aanraking te komen. Een nadeel van het werken bij een groot bedrijf is de enorme overhead en logheid van een dergelijk bedrijf. Zo moest ik een keer contact opnemen met de interne klantenservice van Nokia. Na het verzenden van een keurige email na een ambigu emailadres, kreeg ik de dag erna een enigszins geïrriteerd bericht uit Japan, waarin ze me vriendelijk verzochten contact op te nemen met een vesting die zich iets dichterbij bevond.

En dan, heb je het management. Doordat het hoofdkantoor met de hoogste laag van het management in Espoo, Finland zit, kwam het ook regelmatig voor dat er van hogerhand een nieuw beleid werd opgelegd. Zo kwam er op een zonnige dag in September eens een Fin langs voor een management praatje. De persoonlijke opmerkingen waren aanwezig ("Ah, ik zie vele oude en nieuwe gezichten! - tegen het kantoor waarvan het merendeel nog maar net een maand in dienst was), inclusief een leuk management verhaaltje ("Tshe focus area where we should put the focus."), en een overduidelijke powerpointpresentatie ("I tshink this is a pretty good slide" - al wijzend naar een wirwar van woorden, plaatjes en meer chaos). Educatief.

Ook op andere manieren probeerde het algemene management haar medewerkers te beïnvloeden. Kortweg: bedrijfspropagenda alom. In de gangen hingen posters met daarop enerverende teksten over hoe jij je favoriete bedrijf beter kan maken. Ook was er zo nu en dan een 'verbeter-het-gedrag-van-onze-medewerkers-want-dat-kunnen-ze-zelf-niet' uitbarsting. Toen ik net begon was de hygiëne-fetisch net afgelopen: het kantoor en de toiletten hingen vol met posters over hygiëne, goed je handen wassen en het vermijden van een griep epidemie - wat gezien de overbezetting van het gebouw geen slecht idee was. Alle posters waren om de een of andere reden in het Duits, wat op zichzelf al bijzonder verontrustend was. Hongaren hebben de gewoonte om iedere (mannelijke!!) collega / medestudent / vriend in de ochtend een hand te geven - ook wanneer je afdeling uit 65 man bestaat, wat mij sterk doet vermoeden dat het hygiëne offensief geen succes was.

Niet lang daarna begon de energie-fetisch. Spontaan doken overal stickers op met opmerkingen over het uitdoen van het licht en dergelijke. Dit betekende vooral dat iedere keer wanneer je naar het toilet moest of eruit kwam, het licht was uitgedaan door een oplettende en milieubewuste medewerker. Fijn. Super efficiënt.

Tenslotte hadden we de fitness-fetisch. Men vond dat men meer moest gaan bewegen, dus plaatste men posters en flyers met inspirerende teksten en tips op deuren, in liften en trappengangen. Fietsend naar het werk komen werd aangeprezen, waarbij het feit dat fietsen in Budapest gelijk staat aan zelfmoord plegen buiten beschouwing werd gelaten. Prachtige initiatieven zoals samen hardlopen - om zeven uur 's morgens(!) - werden opgezet. Mijn favoriete tip was echter het nemen van de trap. Op iedere verdieping werd een plakkaat opgehangen met de hoeveelheid calorieën die je had verbrand door naar boven te lopen. Zo had je op de eerste verdieping ineens 30 calorieën verbrand, op de tweede verdieping 60 calorieën, et cetera. Echter, er zat een gat in dit systeem wat ik optimaal benut heb. Wanneer je namelijk van boven naar beneden toe loopt, verbrand je volgens dit systeem geen calorieën, maar krijg je ze juist! Derde verdieping: 90 calorieën verbrand, tweede verdieping: 60 calorieën(!), derde verdieping: 30 calorieën(!!!). Lunch/eten is niet meer nodig, ondergewicht probleem opgelost, iedereen blij.

Een zeer positieve van-hogerhand-opgelegde ontwikkeling was tenslotte de introductie van... koffie. Op een dag werd er plots groots aangekondigd dat Nokia Networks binnenkort - houd je hart vast - gratis koffie zou gaan aanbieden aan al zijn medewerkers, wereldwijd. Tot dan toe was er geen koffieautomaat in het kantoor, wat betekende dat je voor je dagelijkse infuus koffie naar de kantine moest of je eigen spul moest meenemen. Na enkele weken logistiek gedonder en geinstalleer, kwam die mooie dag er dan toch. Ik weet het nog goed, die mooie wonderbaarlijke dag in November, buiten was het méh, binnen was het 25 graden zoals altijd. En daar was ie: Onze Eigen Koffieautomaat, inclusief chemische chocolademelk en rare nasmaakjes. IEDEREEN klaagde erover, maar - en hier komt een van de puntjes die Hongaren gemeen hebben met Nederlanders: het was gratis, dus het was niet aan te slepen.

Het lijkt me inmiddels duidelijk: ik heb me goed vermaakt.