De geur van bloemen in het oude Byzantium

Na het geneuzel over Budapest en Nokia, nu even heel iets anders. Onder het mom 'een afstand van 1000km is minder dan 1500km (NL -> HUN) dus Griekenland is om de hoek', ben ik begin september afgereisd naar Thessaloniki en Sofia.

Thessaloniki is een stad in het noorden van Griekenland aan de Egeïsche Zee. Reden om hier naartoe te gaan was een concert van Anathema; een Britse, extreem melancholische, progressieve rock groep. Bovendien zou ik hier weer samenkomen met wat vrienden en de rest van de Bulgaarse Anathema fanclub, waarna we samen zouden terugreizen naar Sofia, Bulgarije, en tenslotte weer Budapest.

Doordat de voorgenoemde groep fanatiekelingen pas in de avond zouden aankomen, had ik de hele dag om de stad te ontdekken en incorrecte stereotypes over Grieken te ontwikkelen. Een van de dingen die ik mocht aan Thessaloniki was dat het niet al te veel pretenties heeft. Ondanks dat het de een na grootste stad van Griekenland is, zijn er geen miljoenen euro's in de stad gepompt ter renovatie en verbetering der toerisme (kuch Budapest kuch). In de stad wordt gewerkt en geleefd, bovenal. Ter illustratie; tijdens mijn zwerftocht kwam ik langs een prachtige eeuwenoude Grieks-orthodoxe kerk. Echter, enkele meters ernaast stond een betonnen flatgebouw met balkons die volhingen met drogende was. De stad heeft waarschijnlijk betere tijden gekend: de euro crises was overal duidelijk aanwezig in de vorm van lege panden, rommel en bedelaars. Ook andere stadsproblematiek was aanwezig, zo moesten we op de terugweg van het concert langs een schaduwrijke straat waar een groep van pakweg zeven straathonden ons zat na te staren (gelukkig met sippe puppy ogen), terwijl de prostituee op de straathoek minstens zo sip keek.

Het centrum en de kade aan de Egeïsche Zee was niet erg interessant, de buitenwijken gelegen op de heuvels rondom het centrum des te meer echter. De rijke geschiedenis was duidelijk zichtbaar en vaak zelfs tastbaar, in de vorm van de ruïne van een kilometerslange stadsmuur, kloosters, kerken, forten en een gevangenis. Om de een of andere reden was er de geur van bloemen altijd en overal. De hordes katten, klagende(vermoedelijk - mijn kennis van de Griekse taal is zoals het altijd geweest is: afwezig) oude mannen op parkbankjes, en smalle straatjes vol gele en blauwe gebouwen zorgde voor een aangename ontdekkingstocht.

Na het concert volgde de 7 uur durende treinreis naar Sofia. Het heuvelachtige landschap was prachtig, de treinreis zelf niet bijster comfortabel. Wat wil je anders, wanneer je 7u moet doen over een afstand van 300 km. Sofia was aardig. Doordat ik niet al te lang geleden Bulgarije nog heb bezocht, was het niet al te spectaculair echter. De stad is wat je nou typisch kunt noemen, een teringbende. Haar communistisch verleden, het hedendaagse wanbeleid van de regering, en de algemene armoede van het gehele land, maken de stad een niet al te fijne plaats om in te leven. De beschrijving 'Een stinkend brok beton vol grafiti' is vrij accuraat naar mijn mening. In het centrum heb je wat oude gebouwen en net gepolijste regeringsbouwwerken, maar daar blijft het bij. Al te veel bijzonders hebben we dan ook niet gedaan, op wat leuke cafés bezoeken en de berg net buiten de stad gedeeltelijk beklimmen na. Deze spontane berg, 2000m+ hoog en een lutiele 20 km afstand van het stadscentrum af, is een welkome afwisseling vergeleken met de rest van het gebied. Altijd leuk.

Na anderhalve dag te Sofia - zelfs voor de meeste inwoners van Bulgarije zelf meer dan genoeg, heb ik de bus weer terug naar Budapest gepakt. Twaalf uur in de bus. Wat opmerkingen en opgedane levenswijsheden (mijn gift aan deze wereld, ik was er zelf al wat langer van op de hoogte) over deze reis:

- Neem geen boterham met salami mee in een volgepakte bus.
- Voor alle backpackers, was jezelf eerst voordat je met het openbaar vervoer gaat reizen.
- Indien je zelfs boven het geluid van een volle bus mensen uitkomt met je gesnurk, moet je wellicht er een keer mee langs de dokter.
- In het onwaarschijnlijke geval dat je niet de hele dag verplicht naar de vreselijke liedjes schallend uit de bus-radio wilt luisteren, raad ik iets omtrent Behemoth aan.
- Afgeschafte grenzen zijn cool! Al was het maar doordat je op deze manier geen VIER UUR hoeft te wachten in een hete bus, al hopend op teruggave van je paspoort.

Tenslotte wil ik de voorgenoemde radiozender bedanken voor het draaien van 'Baby don't hurt me' van Haddaway. Na de vorige karaokeavond is het vastgesteld als het officiële IAESTE Budapest herfst receptie (onofficieel) lied. Het heeft me 2 weken geduurd voordat ik het nummer weer uit mijn hoofd had. DON'T HURT ME, DON'T HURY ME, NO MORE! Bump bump bump, bump bump, ...