Svalbard
Door: Christian
Blijf op de hoogte en volg Christian
27 September 2014 | Spitsbergen, Longyearbyen
Zoals wellicht altijd het geval is, was de laatste reis die ik in Noorwegen heb ondernomen het meest spectaculair. In dit geval vertrok ik op een zonnige vrijdagmiddag te juli weer eens met de geliefde bus naar Oslo, om het vliegtuig naar Svalbard te pakken. Svalbard is een archipel ver ten Noorden van Noorwegen. Het bekendste eiland hiervan is Spitsbergen, welbekend dankzij Willem Barentsz. Svalbard ligt binnen de poolcirkel, slechts een lutiele 1300km van de noordpool af. Dankzij de warme zeestromingen zijn de eilanden echter nog enigszins bereikbaar en bewoonbaar. Om de extreme locatie nog wat te benadrukken: wanneer je dezelfde afstand vanaf Oslo naar het zuiden toe aflegt, kom je uit in Rome.
Longyearbyen, de enige, enigszins fatsoenlijke nederzetting in het gebied, is de meest noordelijk gelegen stad (met 2000+ inwoners) op aarde. Voornamelijk in het begin van de 20e eeuw was het er aardig druk, met avonturiers en wetenschappers die als eerste op de Noordpool wilde komen - de race naar de Noordpool. Het ontginnen van steenkool is ook altijd een belangrijk doel van Svalbard geweest, er zijn dan ook vele mijnen op het eiland, waarvan er nog een paar in gebruik zijn. Door de extreemheid - in meerdere opzichten, van de archipel is het vandaag de dag nog steeds een belangrijke plaats voor wetenschappers, zoals klimaatwetenschappers, geologen en astronomen. Ook bevindt zich op Svalbard een enorme kluis, vol met zaden van alle planten op aarde, als een soort Ark van Noach. Diepgevroren als een pizza, de perfecte plaats. Het binnenland van Svalbard is een bar niemandsland, volledig bedekt met bergen en gletsjers. Dit maakt het ook de ideale plaats voor de meer avontuurlijke reiziger en wandelaar.
Ook deze reis was georganiseerd door IAESTE, wat betekende dat we met drie Noren en acht andere internationale stagiaires op pad gingen. Ons hostel was in Longyearbyen, waar we diep in de nacht aankwamen. Diep in de nacht, maar midden in het daglicht. Doordat Svalbard zo ver in het noorden ligt, gaat de zon er in de zomer niet onder; ze blijft maar eindeloos rondzweven in de lucht, sporadisch onderbroken door een bergtop of een wolk. Zes dagen achter elkaar alleen maar daglicht heeft een apart effect op je. Ik heb me, ondanks het drukke programma en de kleine hoeveelheid slaap iedere dag nog nooit zo energiek gevoeld. De winter, waarin het alleen maar donker is, heeft waarschijnlijk het tegenovergestelde effect.
In de kleine week dat we er waren, hebben we heel wat gedaan: fossielen gezocht in de bergen, gezwommen in de arctische oceaan (5 graden Celsius), wat musea bezocht, het 'nacht'-leven (HAHA) van Longyearbyen onderzocht, een verlaten mijn verkent, een boottocht naar een gletsjer ondernomen, en een gletsjer beklommen. Aangezien beelden in dit geval meer zeggen dan woorden, verwijs ik voor het gros van deze verhalen naar de genomen foto's. De meest interessante dag was mij betreft de dag dat we de gletsjer hebben beklommen. Doordat een gedeelte van de groep aan het kajakken was, besloten we met z'n vieren om een iets grotere tocht naar een bergtop boven een van de gletsjers te ondernemen. De groep bestond uit Fin Matthew, Pool Marek en Noor Kolla. Kolla was ook onze 'gun man'. Op Svalbard is het verplicht om een geweer te dragen wanneer je buiten de stad komt, ter bescherming tegen de vele ijsbergen die op de archipel rondlopen. Gelukkig zijn we geen ijsberen tegengekomen, maar het gehuurde geweer (uit de Tweede Wereldoorlog) is desalniettemin goed gebruikt - om mee te poseren.
Om überhaupt aan de voet van de berg te komen, moesten we eerst een rivier oversteken. Dit hadden we dag daarvoor ook al gedaan, maar door de grote hoeveelheid smeltwater was de baan van de rivier weer volledig veranderd. De enige manier om aan de overkant te komen, was van steen naar steen te springen. Regelmatig was het nodig om terug te gaan naar een vorig 'eiland' in de rivier, doordat we niet verder konden zonder zeiknatte (nat waren ze inmiddels al) voeten te krijgen. De tocht naar boven was simpelweg imposant. Ondanks dat het bewolkt en regenachtig in Longyearbyen was, kwamen we al snel boven het wolkendek en in de zon uit. De losse stenen en rotsen maakte naar verloop van tijd plaats voor nog kleiner gruis en stof, dat uiteindelijk weer overging in hellingen en plateaus vol sneeuw, terwijl aan beide kanten van de bergrug die we aan het beklimmen waren twee gletsjers zich uitspreidden.
Na een flinke klim moesten we helaas tot de conclusie komen dat het doel van de reis, de top achter een van de gletsjers, té moeilijk begaanbaar was. De enorme hoeveelheid smeltwater van de gletsjers speelden ons parten. De top waar we op dat moment waren was echter al indrukwekkend genoeg wat deze conclusie minder erg maakte. En nou ja, terwijl Noorwegen en waarschijnlijk ook het grootste gedeelte van de rest van Europa haar warmste weekend van het jaar beleefde, zaten wij dus te picknicken op pakweg 1000m hoogte, in de sneeuw en van een heerlijk 0 graden celsius te genieten. Onder diezelfde zon. De weg naar beneden was wederom imposant, en wellicht nog indrukwekkender. Naar beneden glijden door de sneeuw en stenen. Efficiënt.
Voor meer details en verhalen over de andere dagen van de reis, verwijs ik graag naar de foto's (facebook).
Longyearbyen, de enige, enigszins fatsoenlijke nederzetting in het gebied, is de meest noordelijk gelegen stad (met 2000+ inwoners) op aarde. Voornamelijk in het begin van de 20e eeuw was het er aardig druk, met avonturiers en wetenschappers die als eerste op de Noordpool wilde komen - de race naar de Noordpool. Het ontginnen van steenkool is ook altijd een belangrijk doel van Svalbard geweest, er zijn dan ook vele mijnen op het eiland, waarvan er nog een paar in gebruik zijn. Door de extreemheid - in meerdere opzichten, van de archipel is het vandaag de dag nog steeds een belangrijke plaats voor wetenschappers, zoals klimaatwetenschappers, geologen en astronomen. Ook bevindt zich op Svalbard een enorme kluis, vol met zaden van alle planten op aarde, als een soort Ark van Noach. Diepgevroren als een pizza, de perfecte plaats. Het binnenland van Svalbard is een bar niemandsland, volledig bedekt met bergen en gletsjers. Dit maakt het ook de ideale plaats voor de meer avontuurlijke reiziger en wandelaar.
Ook deze reis was georganiseerd door IAESTE, wat betekende dat we met drie Noren en acht andere internationale stagiaires op pad gingen. Ons hostel was in Longyearbyen, waar we diep in de nacht aankwamen. Diep in de nacht, maar midden in het daglicht. Doordat Svalbard zo ver in het noorden ligt, gaat de zon er in de zomer niet onder; ze blijft maar eindeloos rondzweven in de lucht, sporadisch onderbroken door een bergtop of een wolk. Zes dagen achter elkaar alleen maar daglicht heeft een apart effect op je. Ik heb me, ondanks het drukke programma en de kleine hoeveelheid slaap iedere dag nog nooit zo energiek gevoeld. De winter, waarin het alleen maar donker is, heeft waarschijnlijk het tegenovergestelde effect.
In de kleine week dat we er waren, hebben we heel wat gedaan: fossielen gezocht in de bergen, gezwommen in de arctische oceaan (5 graden Celsius), wat musea bezocht, het 'nacht'-leven (HAHA) van Longyearbyen onderzocht, een verlaten mijn verkent, een boottocht naar een gletsjer ondernomen, en een gletsjer beklommen. Aangezien beelden in dit geval meer zeggen dan woorden, verwijs ik voor het gros van deze verhalen naar de genomen foto's. De meest interessante dag was mij betreft de dag dat we de gletsjer hebben beklommen. Doordat een gedeelte van de groep aan het kajakken was, besloten we met z'n vieren om een iets grotere tocht naar een bergtop boven een van de gletsjers te ondernemen. De groep bestond uit Fin Matthew, Pool Marek en Noor Kolla. Kolla was ook onze 'gun man'. Op Svalbard is het verplicht om een geweer te dragen wanneer je buiten de stad komt, ter bescherming tegen de vele ijsbergen die op de archipel rondlopen. Gelukkig zijn we geen ijsberen tegengekomen, maar het gehuurde geweer (uit de Tweede Wereldoorlog) is desalniettemin goed gebruikt - om mee te poseren.
Om überhaupt aan de voet van de berg te komen, moesten we eerst een rivier oversteken. Dit hadden we dag daarvoor ook al gedaan, maar door de grote hoeveelheid smeltwater was de baan van de rivier weer volledig veranderd. De enige manier om aan de overkant te komen, was van steen naar steen te springen. Regelmatig was het nodig om terug te gaan naar een vorig 'eiland' in de rivier, doordat we niet verder konden zonder zeiknatte (nat waren ze inmiddels al) voeten te krijgen. De tocht naar boven was simpelweg imposant. Ondanks dat het bewolkt en regenachtig in Longyearbyen was, kwamen we al snel boven het wolkendek en in de zon uit. De losse stenen en rotsen maakte naar verloop van tijd plaats voor nog kleiner gruis en stof, dat uiteindelijk weer overging in hellingen en plateaus vol sneeuw, terwijl aan beide kanten van de bergrug die we aan het beklimmen waren twee gletsjers zich uitspreidden.
Na een flinke klim moesten we helaas tot de conclusie komen dat het doel van de reis, de top achter een van de gletsjers, té moeilijk begaanbaar was. De enorme hoeveelheid smeltwater van de gletsjers speelden ons parten. De top waar we op dat moment waren was echter al indrukwekkend genoeg wat deze conclusie minder erg maakte. En nou ja, terwijl Noorwegen en waarschijnlijk ook het grootste gedeelte van de rest van Europa haar warmste weekend van het jaar beleefde, zaten wij dus te picknicken op pakweg 1000m hoogte, in de sneeuw en van een heerlijk 0 graden celsius te genieten. Onder diezelfde zon. De weg naar beneden was wederom imposant, en wellicht nog indrukwekkender. Naar beneden glijden door de sneeuw en stenen. Efficiënt.
Voor meer details en verhalen over de andere dagen van de reis, verwijs ik graag naar de foto's (facebook).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
